Longread: Anthony van Vliet was 1 van de Helden van de Weissensee 2018

Anthony van Vliet deed, samen met zijn team IANVS for Air, voor het eerst mee met de Skate4AIR Classic op de Weissensee in Oostenrijk. De korte samenvatting: één rondje te weinig en 4 hechtingen te veel. Een ervaring rijker, alsmede blauwe plekken en wat bulten. Verliezen en toch winnen. Een Held van de Weissensee met z'n hart op de goede plek want hij zamelde met zijn team ook nog eens een enorm bedrag in voor onderzoek naar taaislijmziekte! Lees hier zijn verhaal.

Wat een dag was het. Onverwacht 24 uur eerder starten in verband met de verwachte 30-40 cm sneeuwval (die ook echt kwam). Om 04.15 de wekker, appje van Maarten: het is 3 graden (boven nul). What the f**k!? Er was ons min 8 beloofd...we zijn gelijk wakker. We hijsen ons in het schaatspak - een laatste check, hebben we alles? Uitgebreid ontbijten en GO! Om iets na half zes het ijs op bij Camping Müller en om 6 uur valt het schot. We schaatsen......donker, fris, lekker, lamp op de helm, volle maan: het gaat heerlijk. De eerste 6 rondjes (van 10km) gaan consequent in 26 minuten. IJs lijkt prima. Heerlijk tempo, na twee rondjes wordt het licht. Het veld (ruim 1000 deelnemers) heeft zich inmiddels over de ronde verdeeld. We zijn los... en euforisch. Hier hebben we het voor gedaan! Jetzt geht’s los!

We vallen af en toe maar de pads van het Kipstra rugby broekje doen het werk goed, ook die met de uitgeknipte kruizen. 80km pauze 8 minuutjes en weer door. Ruim op schema. Het ijs is nat, de vaart blijft maar tijden zakken naar 30, 32, 33, 35 minuten. Elke ronde wel een keer vallen en alles zeiknat. Handschoenen, de voeten (sop-schoen), en na diverse buikschuivers ook het hele pak. En net als het weer een beetje droog is geschaatst lig je weer op je neus: Slush puppie naturel is niet lekker in de winter. 120km pauze twee. Eten, wat bouillon. Handschoenen even uitwringen. Het is pas 12 uur dus moet lukken. Erik staat ook bij de tent en is al op rondje 13 maar stapt uit, paar keer te hard gevallen. Maarten zoekt ook na 13 rondes de tent op om even warm te worden. Diagnose: onderkoeld, de EHBO ploeg laat hem niet meer gaan.

Nog vier man in de race en de verschillen vallen op. Joris lijkt vandaag het sterkste en valt het minst. Er is geen wind en achter elkaar schaatsen is ivm de scheuren ook niet ongevaarlijk. We gaan “ieder voor zich”. Bij onze supporter in de blauwe jas na de eerste bocht en net voor de bananenschil vanger scheiden de wegen.

De rest van de middag lijdt een ieder in stilte. Joris is iets vooruit, Remko, Gert Jan en Anthony niet ver uit elkaar. Ronde 13 harde val op het hoofd, gelukkig er zit nog een helm op. Die 49€ investering was het meer dan waard. Jezelf oprapen, het water en de slush er even afvegen en weer door. Ronde 14 knal: buikschuiver plat op de kin, het ijs kleurt rood. Het doet maar een beetje pijn. Touwtje van de schaats is ook los, stop even om weer vast te maken. Een bezorgde medeschaatser vraagt of het gaat en zegt dat ik even naar de EHBO auto moet 100m verderop. Onbekende helpt lotgenoot. Respect voor elkaar. Maarten had eerder op de dag al een ander Skate4Air dame van het ijs geraapt. We weten nog steeds niet welke prinses toen door hem is gered. Reddingsbrigade Schoorl actief op het Oostenrijkse Elfstedenijs.

Ondanks de val voel ik me sterk genoeg om door te gaan. De pleister helpt en de medische vrijwilliger laat me doorgaan. Wel even laten hechten bij de finish. Bedankt! Zwaai en we gaan weer door: opletten want hier is echt een van de meest slechte stukken ijs (of slurrie). Gert Jan is mij net weer voorbij. Is dit schaatsen? Het voelt als langlaufen door een zandbak, skeeleren op een zandpad. Het tempo zakt naar 45 min per rondje (12 km/h !!). Al moeten ze me naar de finish dragen ik ga door tot het hek dicht gaat.

Kan ik het nog halen? Ronde 16 gaat in 48 minuten, ronde 17 in 45 minuten, in de slipstream van Remko. Slipstream 🙂. Remko stopt. Ik ga door. De 200 gaat niet meer lukken. Maar ze zullen me eerst moeten vertellen dat ik niet verder mag. Anders gaan we door. In de (klere) bocht rechtsom zit je hemelsbreed een 200 meter van de finish maar moet je nog een half rondje. Wel een clubje supporters. Goed zo! Volhouden..! Ik hoor de muziek en de speaker.. “.. en daar hebben we Joris Scheepens uit Overveen - ronde 18 ...”. Ik reken en denk dat hij het net kan halen. Later hoor ik dat er toch een olympisch gouden randje aan zijn elfstedenkruisje zit.

De achterhoede gaat door. Ik vervolmaak ronde 18 in 50 minuten. Inmiddels is het 16.38 dus 190 km is het max haalbare. Wat doe je? Door! - geen twijfel - maar wel rustig blijven schaatsen, het gaat weer schemeren en de laatste ronde moet je toch echt “beleven”. De laatste keer langs de bananentent van Gerritse, de laatste keer over de oranje gemarkeerde scheuren in bocht één. Nog een keer langs de bananenvanger. Een hartelijk dank en high five met onze blauwe supporter die daar ook meer dan 10 uur heeft staan aanmoedigen. Nog een keer langs het bestuurslid van de AEW met de oranje jas: “ziet er goed uit, ga zo door”. Dank! Je liegt dat je barst. Maar elke positieve duw is nodig. Bijna niemand meer op het ijs. De laatste keer op het uiterste punt van het meer. De laatste keer die rotbocht rechtsom. Door de kuil. Hé nog een strompelaar, in zijn 18e rondje. Maar toch ook mooi niet opgegeven. Box!

Voorzichtig. Ik haal dus nog iemand in....en word nog ingehaald door een stuk of vijf aankomende medaille winnaars. Ze gaan hard. Zeker 15km/h! 2000m en ik ben nog heel. De laatste bocht. 500m nog, de Skate4air tent is leeg. Muziek, je naam, hoera, ik glij de laatste meters uit richting de gele groep. Kickfinish, flikker nog bijna op mijn bek. 190km en het voelt als 290. Skaty! Medaille (ik ben nog verrast, hoezo medaile?). Het doek is gevallen, verloren en toch gewonnen. Schaatsen uit. Alles zeiknat. Bloed aan de sjaal. De warme aandacht van twee Skate4Air vrijwilligers. Ik loop en val bijna om. Even hechten bij de EHBO en eentje worden er vier. De ogen bevroren (dat kan dus met temperaturen boven nul en droge lucht). Vervoer naar hotel wordt geregeld. We bellen met het team. Joris heeft het gehaald! In een wazige mist worden we samen naar huis gebracht in een auto vol lieve mensen die zich ook de hele dag voor ons uit de naad hebben gewerkt. Genoeg Weissensee, nu een Weizen! En nog een rondje, de allerlaatste dan.....!

TOP prestatie Anthony en Team IANVS for AIR. Ben je onder de indruk van hun verhaal? Geef ze dan een welverdiende schouderklop door een donatie! Je draagt bij aan heel mooi onderzoek naar taaislijmziekte: www.skate4air.nl/team/ianvs-for-air/doneren