Wie zit er in het pak?
Hans van Lint
Waar: Oostenrijk. Wat: 200 kilometer.
Geschreven door: Alex Devilee
Foto credits: Neeke Smit
Hij miste geen enkele editie van Skate4AIR en staat ook in 2020 op de Weissensee. Gesteund door zijn vrouw Irma doet Hans van Lint (51) uit Assen voor de tiende keer mee aan Skate4AIR. In het verleden droeg Hans een van zijn tochten op aan Harma Mulder (30), een donateur die zelf aan taaislijmziekte is overleden en eentje aan zijn overleden vader. Dit keer voelt het voor de teamplayer als de kroon op het werk van heel Skate4AIR. “Dat we met z’n allen voor de tiende keer het Oostenrijkse ijs op mogen, is iets om trots op te zijn.”
Enorme kick
Skate4AIR en Hans kruisen elkaars wegen wanneer Hans al een paar jaar actief is op de Weissensee. In die jaren schaatst hij voor zijn eigen plezier en komt hij meestal tot een kilometer of 125. Zijn collega Karin Terhürne (zelf moeder van twee kinderen met taaislijmziekte) polst hem en zijn collega Wilco Schuurman in het najaar van 2010 voor de eerste editie van Skate4AIR in 2011. “Het was voor ons even nadenken hoe we de 750 euro bij elkaar zouden krijgen”, begint Hans. “We begonnen met geld inzamelen bij mijn collega’s en eerder dan verwacht hadden we het geld al bij elkaar. Zo stond ik samen met Wilco in 2011 voor het eerst aan de start.”
Hans reed gelijk de 200 kilometer vol. Zijn eerste tocht staat hem nog altijd bij. “Ik vond het heel erg gaaf, het gaf me een enorme kick toen ik over de finish kwam. Ook omdat ik het nu écht ergens voor deed: voor al die mensen met taaislijmziekte. Dat gaf veel energie. Toen ik voor mezelf schaatste was ik eerder geneigd om het voor gezien te houden. Nu wilde ik de 200 kilometer rijden, wat er ook zou gebeuren. En als ik daar dan elf uur over doe, so be it.”
Helpende hand
Intussen heeft Hans acht keer meegedaan aan de Skate4AIR Classic. In 2018 deed hij samen met zijn vrouw Irma, collega Wilco en diens broer René mee aan de Daylight Challenge in Zweden. “Normaal gesproken is Irma erbij als ondersteuning van mijn groepje, maar ze wilde graag ook één keer meedoen. Irma en ik kwamen tot 110 kilometer. Het was een unieke ervaring, en voor Irma ook de eerste en de laatste keer. In Oostenrijk is ze gewoon weer mijn coach, zo noemen we haar”, lacht Hans. “Tijdens de tocht heb ik van die dipjes. Dan is zij er voor opbeurende woorden of om me een schop onder de kont te geven. Dat kan ik soms goed gebruiken tijdens die 200 kilometer, want er zijn altijd momenten dat ik het zwaar heb.”
De Skate4AIR-routinier weet dat hij daarin niet de enige is. Elk jaar ziet Hans dat de mentale en fysieke strijd wordt aangegaan door zijn medeschaatsers, voor wie hij graag de helpende hand uitsteekt. “Ik kan er heel erg van genieten als ik de minder goede schaatsers of mensen met taaislijmziekte zich niet gek laten maken en gewoon hun eigen tempo zie rijden. Als we andere Skate4AIR-deelnemers passeren, dan steek ik ze een hart onder de riem met een aanmoediging. Dat zit in me, ik ben een teamplayer.”
Medaille opdragen
Tijdens het schaatsen zal Hans zijn eigen doel ook nooit uit het oog verliezen. “In 2009 kreeg mijn vader een herseninfarct, waardoor hij niet meer kon praten en halfzijdig verlamd raakte. Als ik schaatste, volgde hij het op de voet en stak zijn duim op als ik in beeld was. In 2019 droeg ik mijn medaille op aan hem, een paar maanden daarvoor is hij overleden. En ik heb voor de tweede editie een hele grote donatie gehad van Harma, zij had zelf taaislijmziekte. Tijdens haar verblijf in het ziekenhuis verkocht zij veel aapjes. De opbrengst ging naar mij toe, ondanks dat ik haar niet persoonlijk kende. Dat vond ik heel bijzonder. Helaas overleed zij augustus 2012. Ik gaf mijn medaille aan haar nabestaanden. Zij waren erg dankbaar voor dit gebaar, dat was een zeer speciaal moment.”
Voor de tiende rit draagt Hans zijn medaille niet op aan een specifiek persoon, maar plaatst hij deze in een groter plaatje. “Er heerst een sterk groepsgevoel onder de schaatsers die al jarenlang erbij zijn. Ik heb kinderen mee zien doen, die nu ver in hun tienerjaren zijn. Als ik die zie schaatsen, dan doet me dat wat. We mogen er met z’n allen trots op zijn dat we voor de tiende keer gaan beginnen. Deze jubileumeditie is de kroon op het werk van iedereen die bij Skate4AIR betrokken is.”
Vogeltaart verkopen
Voor het zover is, moet Hans nog wel de vereiste 750 euro bij elkaar krijgen. Met zijn speciale vogeltaarten is dat zo gepiept. “Mensen blijven ervoor terugkomen, we kunnen ze altijd kwijt. Voor ons bestaat er dus geen twijfel dat we ermee doorgaan. Het is makkelijker en leuker dan je hand op houden en vragen. Ik denk dat Irma en ik sinds 2014 al 900 van die taarten hebben verkocht. Op naar de 1000!”
Hans steunen bij zijn jubileumrit? Dat kan!
