In het pak: Yvonne Verschoor-Broeksma
Elleboogbreuk was levensles:
“Ik moet het doen met wat ik heb, morgen kan alles anders zijn”
Een ongelukkige val op de ijsbaan met een elleboogbreuk tot gevolg gooide drie weken voor de start van de Daylight Challenge 2019 roet in het eten voor Yvonne Verschoor- Broeksma (32). Het was een tegenslag, maar Yvonne besefte snel dat het haar nieuwe mogelijkheden bood. Ze leerde dat ze meer in het nu moest leven, had meer tijd om te trainen en toffe sponsoracties te bedenken én zette een heel team op: Cysters en Buddies. Met dat team verschijnt ze straks vol vertrouwen in Zweden, de val heeft ze achter zich gelaten.
Radiusbotje
Zoals elke keer schaatste Yvonne in januari 2019 gewoon haar rondjes op de ijsbaan in Rotterdam. Op de 400 meter baan ging ze hard, het tempo in haar groepje zat er goed in. Sporten was in principe niks voor haar, maar schaatsen kon ze wel. Daar deed haar taaislijmziekte niets aan af. Het gevoel voor schaatsen was jaren geleden al door haar moeder geconstateerd. Bij een foto, genomen tijdens een schaatsuitje dat Yvonne had met haar basisschool, schreef Yvonnes moeder op dat het schaatsen haar goed af ging (zie foto hiernaast). Maar hoe goed Yvonne ook was, het ontwijken van een meisje dat onverwachts de baan overstak, lukte met haar tempo niet. Ze botste op het meisje, kwam ongelukkig ten val en brak het radiusbotje in haar elleboog. Weg Daylight Challenge.
“Dat meisje heb ik niet meer gezien. Ik weet nog wel dat ze helemaal van de leg was door de ravage die ze had aangericht”, begint Yvonne. “Ik was namelijk niet de enige die viel. Ik ben weer opgekrabbeld, heb het rondje uitgeschaatst en ben zelfs nog teruggereden naar huis in Waddinxveen. Pas toen ik mijn man Jacco vroeg om te helpen met mijn pak uit doen, voelde ik de pijn echt. We zijn naar het ziekenhuis gegaan en ik had al snel het idee dat het mijn radiusbotje in mijn elleboog was. Die had ik ooit al eens aan de andere kant gebroken. Ik zei tegen de dokter dat ik binnenkort naar Zweden zou gaan om te schaatsen. De dokter waarschuwde dat ik dan het risico zou lopen dat ik er de rest mijn leven last van zou hebben.”
Cysters en Buddies
Nadat duidelijk was dat ze Zweden uit haar hoofd moest zetten, voelde Yvonne er niets voor om zichzelf opnieuw op te laden en het jaar erop mee te doen. Een belletje met Skate4AIR zette haar op andere gedachten. “Ze zeiden dat ze het huisje nog konden annuleren en dat ik het sponsorgeld mee kon nemen naar de 2020-editie. Een dag later besefte ik dat ik een heel jaar had om fit te worden en om allerlei sponsoracties te bedenken. En ik kwam op het idee met meer mensen mee te doen. Ik vroeg een paar vriendinnen die ook taaislijmziekte hebben. Net als ik hadden ze weinig schaatservaring. Toch wilden ze allemaal de uitdaging aangaan. Zo ontstond het team Cysters en Buddies.”
“De naam is een grapje binnen het team”, vervolgt Yvonne. “Het gaat vooral om het laatste, we zijn echte buddies van elkaar. Op én naast het ijs. Remke gaat bijvoorbeeld mee in het medisch team en mijn man Jacco ondersteunt me vanaf de zijkant. Hij is in veel sporten goed, maar niet in schaatsen. Hij wilde het niet gaan oefenen met het risico dat ik in zijn schaduw zou komen te staan. Dit is jouw ding, zei hij. Een andere vriend van me, Edwin, ondersteunt me op het ijs door mee te schaatsen. Hij kwam zelf met het initiatief. Echt zó aardig. Ik ken hem al langer dan Jacco en hij was de ceremoniemeester op mijn bruiloft. We schaatsen nu vaak samen. Als het even wat minder gaat, dan kan ik me letterlijk aan hem vasthouden.”
Levensles
Yvonne verwacht niet dat het vaak nodig zal zijn om zich aan Edwin vast te houden. Haar onzekerheid op het ijs is ze zo goed als kwijt. “De eerste keer dat ik weer op het ijs stond na de val zei ik constant tegen mezelf: ‘ik moet niet vallen, ik moet niet vallen’. Dat heb ik losgelaten. Het hielp ook dat iemand tegen me zei dat ik moest genieten van het schaatsen. Daardoor ging het gelijk beter. ik heb veel van die val geleerd, het is een levensles geweest.”
Yvonne legt de les uit: “Door de breuk ben ik me gaan beseffen dat ik in het nu moet blijven en het moet doen met wat ik heb. Hoe goed ik mezelf ook voorbereid, het zou zomaar kunnen dat ik me op de dag zelf niet zo goed voel. Dat zou in Oostenrijk tot een teleurstelling kunnen leiden als ik 100 kilometer wil schaatsen en er maar 75 haal. Daarom kies ik voor Zweden. Ik ga gewoon lekker schaatsen tot de zon onder gaat en leg de lat niet zo hoog zoals ik eigenlijk altijd doe. Het is al bijzonder genoeg dat ik de kans heb om (weer) mee te kunnen doen.”
Yvonne een mentale boost geven? Steun haar met een donatie!
