Wie zit er in 't pak: Marcia Simpson (deel 2)

11-01-2018 | 17:54

In de rubriek “Wie zit er in 't pak?” laten we je graag nader kennismaken met enkele van onze deelnemers. Al onze deelnemers zijn superhelden maar er zijn deelnemers die de superhelden plus status hebben, namelijk onze deelnemers met Cystic Fibrosis. Vandaag deel 2 over Marcia Simpson én Irène Mols.

Toch trokken we in oktober allebei onze schaatsen aan. Marcia om eens te voelen of ze er eigenlijk nog wel lol in had, en voor het opbouwen van de broodnodige conditie. Zonder druk, zonder verwachtingen. Ik om de basisbeginselen van de edele schaatskunst onder de knie te krijgen. Vol verwachting, en met de nodige angst. Waar ik elk week blijmoediger en vrijer van het ijs afstapte, daalde Marcia’s gemoed tot onder het vriespunt. “Het ging echt ruk Irène,” appte ze me regelmatig.

 


Druk van de Ketel
Om de druk van de ketel te houden,  spraken we af dat het nog veel te vroeg was om beslissingen te nemen. Dat hielp. Want de lol groeide en daarmee het vertrouwen in haar eigen kunnen. Ook mocht de lat in Marcia’s hoofd omlaag. Ze kon haar opgelegde doel van het moeten halen van 200 km loslaten. Op 22 november zou ze de knoop doorhakken. Samen naar Oostenrijk of niet?

Plotwending
Het lot besliste een dag eerder anders. Na een fijne vrije training kwam ik, met het afstappen van het ijs, nogal ongelukkig ten val. En viel daarmee mijn heupkom in gruzelementen. Hiermee spatte niet alleen ikzelf uiteen, maar ook onze gezamenlijke droom om gezusterlijk voort te ploeteren in de zwart-met-gele schaatspakken. De ironie.

 


High van de adrenaline en pijnstillers verkeerde ik in de veronderstelling dat ik op tijd weer op de been zou zijn om nog als vrijwilliger mee te kunnen naar Oostenrijk. Om Marcia van bidons met daaraan vast getapete bananen te voorzien. Om mijn rol als ambassadeur van Skate4AIR alsnog zo goed mogelijk te kunnen vervullen. Maar naarmate de weken verstreken, daalde het realiteitsbesef in. Ook al kan ik tegen die tijd weer enigszins lopen, ik heb dan nog steeds niks op of nabij het ijs te zoeken.


Marcia gaat toch, naar Zweden!
Na lang wikken en wegen besloot Marcia zich wél in te schrijven. En gezien de toch al door mij ingezette koerswijziging dan toch maar te kiezen voor haar oorspronkelijke plan. Schaatsen tot het licht uitgaat op het Runnmeer in Zweden.

Trots
Ja ik ben verdrietig. Dat ik onze droom om zeep heb geholpen. Dat ik Marcia in de steek laat. Dat ik niet af kan maken waar ik zo vol enthousiasme aan was begonnen. Dat ik voor de zoveelste keer in mijn leven mijn verwachtingen heb moeten bijstellen. Maar het gevoel wat overheerst is trots. Trots ben ik op mijn allerliefste vriendin. Die al haar twijfels, onzekerheden, schuldgevoel aan de kant heeft gezet. Die zichzelf herpakte op een manier die ze niet voor mogelijk hield. Waar ik zó ontzettend veel bewondering voor heb. Zij gaat voor ons beiden schaatsen. Als dat geen vriendschap is.

Dat op een afstand aanmoedigen wordt een hele klus voor Irène want het liefst was ze erbij geweest! Je kunt Irène een hart onder de riem steken door een donatie! Help je mee? https://www.skate4air.nl/actie/irene-mols